Σάββατο 17 Δεκεμβρίου 2011
Τα απομηνάρια μιας τρελής εβδομάδας
Η εβδομάδα που μόλις πέρασε, ήταν μια από τις πιο τρελές και πιο σκληρές εβδομάδες που έχω ζήσει μέχρι τώρα. Έχοντας αναλάβει να παραδώσουμε ηλεκτρο-μηχανολογικά σχέδια για άδεια βιομηχανικού κτηρίου, η πίεση και ο χρόνος ήταν και τα δυο αμείλικτα εναντίον μας.... Μετά απο ατελείωτες ώρες (μερόνυχτα για να ακριβολογούμε) σχεδίων στον υπολογιστή και υπολογισμών, και αφού είχαμε κάνει την μέρα νύχτα (κυριολεκτικά) τα απομεινάρια της τρελής εβδομάδας (κομμένα σχέδια) κείτονται στο πάτωμα (για να μαζευτούν για ανακύκλωση το πρωί της επομένης) ενώ τρία άτομα παράλληλα ετοιμάζουν φακέλους. Κόλαση :-))
Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2011
Μόνο σε εμένα (2)
Πρίν λίγες ημέρες γυρνόντας από την "αποστολή" μου να παραδώσω το αυτοκινητό μου για καθιερωμένο sevice πήρα το λεωφορείο 125 που υποθετικά θα με γυρνούσε στον σταθμό του Νομισματοκοπείου. Στον δρόμο όμως για κακή μου τύχη (είπαμε μόνο σε εμένα) χάλασε... Άρχισαν να βγαίνουν καπνοί (υποθέτω χάλασε το ψυγείο) και αφού μας κατέβασε σταμάτησε λίγο παρακάτω, απο όπου και η φωτογραφία.
Μεγάλες Αλήθειες (1)
Από τις μεγαλύτερες αλήθειες που ειπώθηκαν ποτέ... Σοφία γραμμένη σε τοίχους της ΑΘήνας.
Τρίτη 20 Σεπτεμβρίου 2011
Let the rain come!
Σήμερα το πρωί (Τρίτη 20/9/2011) ξύπνησα σχετικά αργά, παρόλο που το είχα σκάσει για long weekend για να δω την αγαπημένη μου. Η αλήθεια ήταν πως το αρχικό μου σχέδιο περιελάμβανε πρωινό (πραγματικά πρωινό) ταξίδι με το αεροπλάνο κάπου στις 09:40 όμως για κακή μου τύχη δεν ξύπνησα λόγω υποχρεώσεων της προηγούμενης ημέρας που με ξενύχτησαν μέχρι αργά και λίγης δουλειάς που έπρεπε να γίνει αφού γυρίσαμε στο σπίτι. Σκεπτόμενος λοιπόν μια δυο εκρεμμότητες που έπρεπε να κλείσω πριν τελικά αναχωρήσω από το νησί, κατηφόρισα για τη χώρα με τα πόδια.
Η απόσταση μικρή και η διαδρομή ευχάριστη με μέτριο βηματισμό αν και κατά καιρούς έπεφτε και καμία μικρή ψιχάλα. Έλεγα από μέσα μου μπααα δε θα βρέξει θα προλάβω να φτάσω και να κάνω όλες τις δουλειές μου.... (που να ήξερα;) φτάνω λοιπόν στο κέντρο και αρχίζω να διεκπεραιώνω μια μια τις εκρεμμότητες. Κάποια στιγμή ... είδα τι ώρα ήταν και θυμήθηκα πως από την μια ξύπνησα αργά και από την άλλη δεν είχα πιει πρωινό καφέ. Κατηφόρησα λοιπόν στην αγαπημένη μας πλατεία και κάθισα στο Casino.
Ίσα που πρόλαβα να παραγγείλω όταν άρχισαν να πέφτουν οι πρώτες βροντές .... έλεγα μέσα μου... βροντές είναι ... σκύλος που γαβγίζει δεν δαγκώνει ποτέ... (και που να ήξερα τι θα επακολουθούσε). Δεν πέρασε καλά καλά ένα μισάωρο όταν άρχισε να βρέχει καταρακτωδώς.... είχες την αίσθηση ότι είσαι σε ένα νησί απομονωμένος ... ναυαγός, στα ανοιχτά περνάει καράβι που θα μπορούσε ενδεχομένως και να σε σώσει αλλά .... γύρω από το ερημικό νησί που βρίσκεσαι .... γυρίζει όλη την ώρα μια αγέλη καρχαριών. Δεν ήξερα (δεν φανταζόμουν) ότι μια βροχή μπορεί να γεννήσει τόσο πρωτόγονα αισθήματα κινδύνου - επιβίωσης.
Θα με κοροϊδεύουν πολλοί όμως σήμερα κατά τις 11:30 - 12:00 έριξε ΠΟΛΥ νερό! απόδειξη αυτού είναι και το ακόλουθο βίντεο .... που τράβηξα από το σημείο που καθόμουν. Εκεί που υπάρχει ροή νερού προς τα κάτω, είναι το τεχνητό λούκι που έχει κατασκευαστεί μεταξύ δυο ομπρελών δεν γύρισα και γύρω γύρω για να μην νομίζουν οι τοπικοί ήρωες που έπιναν καφέ την ώρα εκείνη ότι τους κινηματογραφώ δεν είχα και καμία απολύτως διάθεση για διενέξεις....
Όλοι οι περαστικοί και οι τουρίστες από το κρουαζιερόπλοιο που είχε δέσει από χθες το απόγευμα στην μέση του πουθενά (γιατί δεν υπάρχει μαρίνα στο νησί, αλλά αυτό είναι ένα άλλο μεγάλο θέμα που θα θίξω σε άλλο blog; σε άλλη δημοσίευση), είχαν φορέσει πολύχρωμα αδιάβροχα και έμοιαζαν σαν ένα μεγάλο ανομοιωγενές γαϊτανάκι ... οι πιο εξοικιωμένοι με την βροχή (βλέπε άγγλοι) περπατούσαν μέσα στην μπόρα σαν να μην έτρεχε τίποτα ενώ όλοι οι άλλοι ... τρέχαν σαν τρελοί λες και είχε ανακοινωθεί πόλεμος ή κάποια άλλη σοβαρή είδηση.
Οι ντόπιοι και εγώ (που σιγά σιγά θα πολιτογραφηθώ μισός ντόπιος όπως το πάμε) κάθονταν χαλαρά στα καφέ και περιμέναν να κοπάσει η μπόρα... όταν είδα ότι δεν γινόταν κάτι προς αυτή την κατεύθυνση, όρμησα σαν τον spiderman σε ένα από τα γειτονικά μαγαζιά με τουριστικά είδη και εν ολίγοις έχω τα πάντα, και βούτηξα μια ομπρέλα... κατευθύνθηκα στα ταξί και γύρισα στο σπίτι. Η αγαπημένη μου ήταν ακόμα στην δουλειά οπότε αργότερα όταν τελείωσε, βρεθήκαμε για φαγητό και πέρασα από το σπίτι να χαιρετίσω όλη την οικογένεια.
Την στιγμή αυτή της δημοσίευσης έχω ήδη πάρει το καράβι της επιστροφής και πρέπει να πω ότι κουνιόμαστε σαν καρυδοτσουφλο.... δεν θα ήθελα να ανατραπεί ο καφές μου αυτή την ώρα... αρκετά βράχηκα σήμερα... όχι και άλλο...Καλό μας ταξίδι και εις το επανειδείν....
Η απόσταση μικρή και η διαδρομή ευχάριστη με μέτριο βηματισμό αν και κατά καιρούς έπεφτε και καμία μικρή ψιχάλα. Έλεγα από μέσα μου μπααα δε θα βρέξει θα προλάβω να φτάσω και να κάνω όλες τις δουλειές μου.... (που να ήξερα;) φτάνω λοιπόν στο κέντρο και αρχίζω να διεκπεραιώνω μια μια τις εκρεμμότητες. Κάποια στιγμή ... είδα τι ώρα ήταν και θυμήθηκα πως από την μια ξύπνησα αργά και από την άλλη δεν είχα πιει πρωινό καφέ. Κατηφόρησα λοιπόν στην αγαπημένη μας πλατεία και κάθισα στο Casino.
Ίσα που πρόλαβα να παραγγείλω όταν άρχισαν να πέφτουν οι πρώτες βροντές .... έλεγα μέσα μου... βροντές είναι ... σκύλος που γαβγίζει δεν δαγκώνει ποτέ... (και που να ήξερα τι θα επακολουθούσε). Δεν πέρασε καλά καλά ένα μισάωρο όταν άρχισε να βρέχει καταρακτωδώς.... είχες την αίσθηση ότι είσαι σε ένα νησί απομονωμένος ... ναυαγός, στα ανοιχτά περνάει καράβι που θα μπορούσε ενδεχομένως και να σε σώσει αλλά .... γύρω από το ερημικό νησί που βρίσκεσαι .... γυρίζει όλη την ώρα μια αγέλη καρχαριών. Δεν ήξερα (δεν φανταζόμουν) ότι μια βροχή μπορεί να γεννήσει τόσο πρωτόγονα αισθήματα κινδύνου - επιβίωσης.
Θα με κοροϊδεύουν πολλοί όμως σήμερα κατά τις 11:30 - 12:00 έριξε ΠΟΛΥ νερό! απόδειξη αυτού είναι και το ακόλουθο βίντεο .... που τράβηξα από το σημείο που καθόμουν. Εκεί που υπάρχει ροή νερού προς τα κάτω, είναι το τεχνητό λούκι που έχει κατασκευαστεί μεταξύ δυο ομπρελών δεν γύρισα και γύρω γύρω για να μην νομίζουν οι τοπικοί ήρωες που έπιναν καφέ την ώρα εκείνη ότι τους κινηματογραφώ δεν είχα και καμία απολύτως διάθεση για διενέξεις....
Όλοι οι περαστικοί και οι τουρίστες από το κρουαζιερόπλοιο που είχε δέσει από χθες το απόγευμα στην μέση του πουθενά (γιατί δεν υπάρχει μαρίνα στο νησί, αλλά αυτό είναι ένα άλλο μεγάλο θέμα που θα θίξω σε άλλο blog; σε άλλη δημοσίευση), είχαν φορέσει πολύχρωμα αδιάβροχα και έμοιαζαν σαν ένα μεγάλο ανομοιωγενές γαϊτανάκι ... οι πιο εξοικιωμένοι με την βροχή (βλέπε άγγλοι) περπατούσαν μέσα στην μπόρα σαν να μην έτρεχε τίποτα ενώ όλοι οι άλλοι ... τρέχαν σαν τρελοί λες και είχε ανακοινωθεί πόλεμος ή κάποια άλλη σοβαρή είδηση.
Οι ντόπιοι και εγώ (που σιγά σιγά θα πολιτογραφηθώ μισός ντόπιος όπως το πάμε) κάθονταν χαλαρά στα καφέ και περιμέναν να κοπάσει η μπόρα... όταν είδα ότι δεν γινόταν κάτι προς αυτή την κατεύθυνση, όρμησα σαν τον spiderman σε ένα από τα γειτονικά μαγαζιά με τουριστικά είδη και εν ολίγοις έχω τα πάντα, και βούτηξα μια ομπρέλα... κατευθύνθηκα στα ταξί και γύρισα στο σπίτι. Η αγαπημένη μου ήταν ακόμα στην δουλειά οπότε αργότερα όταν τελείωσε, βρεθήκαμε για φαγητό και πέρασα από το σπίτι να χαιρετίσω όλη την οικογένεια.
Την στιγμή αυτή της δημοσίευσης έχω ήδη πάρει το καράβι της επιστροφής και πρέπει να πω ότι κουνιόμαστε σαν καρυδοτσουφλο.... δεν θα ήθελα να ανατραπεί ο καφές μου αυτή την ώρα... αρκετά βράχηκα σήμερα... όχι και άλλο...Καλό μας ταξίδι και εις το επανειδείν....
Κυριακή 1 Μαΐου 2011
Νέο σύνθημα - Ο γάμος του αιώνα!
Το νέο σύνθημα μετά από ώριμη σκέψη θα πρέπει να είναι:
"Ο γάμος του αιώνα ... Δεν έγινε ακόμα...."
"Ο γάμος του αιώνα ... Δεν έγινε ακόμα...."
Τετάρτη 23 Φεβρουαρίου 2011
Νέο σύνθημα - Ο κόσμος ξυπνάει!!
Ο Γιώργος Παπανδρέου (πρωθυπουργός της Ελλάδας εξ’αδιαιρέτου μιας και μας κυβερνάει πραγματικά το ΔΝΤ ή IMF όπως είναι το διεθνές του όνομα…) βρίσκεται στο βήμα εκδήλωσης στο Βερολίνο, στα πλαίσια της επίσκεψής του στην Γερμανία.
Ξαφνικά από το κοινό μερίδα φοιτητών (έτσι είπαν τα μέσα στην Ελλάδα για να περιορίσουν μάλλον την δυναμική του γεγονότος.... γιατί μάλλον στην ελλάδα οι φοιτητές δεν θεωρούνται και σοβαροί... είναι άλλο μεγάλο θέμα που θα ανοίξω άλλη μέρα όταν θα έχω πιο πολλά κέφια). μερίδα λοιπόν φοιτητών κατά τα ελληνικά ΜΜΕ εγώ βλέπω μεγαλύτερους άνθρωπους (αλλά εγώ είμαι εγώ...) άρχισαν να φωνάζουν συνθήματα. και σήκωσαν (προσπάθησαν για την ακρίβεια να σηκώσουν ένα πανό αλλά έσπευσαν κάποιοι να τους το κατεβάσουν)
Το σύνθημα ακούγεται καθαρά στο επόμενο βίντεο και είναι πέρα για πέρα αληθινό!
και για όσους δεν θέλουν να δούν το βίντεο ή απο πείσμα αρνιούνται το σύνθημα είναι το εξής:
"Το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ και ΛΗΣΤΕΥΕΙ το Λαό". Όπως φαίνεται αυτό που άρχισε πρίν λίγο σχετικά καιρό στην Τυνησία, είναι τόσο δυνατό σαν κύμα παλλιροιακό. Η οργή του λαού ξεχειλίζει απο παντού και όπως έχω ξαναπεί ... όταν αυτο το κύμα έχοντας πάρει διαστάσεις Τσουνάμι θα "σκάσει" στην Ελλάδα, είναι σκόπιμο ορισμένοι να κρυφτούν γιατί να κυκλοφορήσουν έξω στους δρόμους δεν νομίζω ότι θα είναι πιθανό.
Για ένα μεγάλο διάστημα είχα απογοητευτεί .... βλέποντας την πόλωση που είχαν τα δυο μεγάλα κόμματα που διέλυσαν και βίασαν στην κυριολεξία την Ελλάδα. Δέν έβλεπα καμία αντίδραση λες και ο λαός είχε πέσει σε κώμα...στο κάτω κάτω... ο λαός τους ανεβάζει και τους κατεβάζει ... τώρα τελευταία όμως προς πολύ ευχάριστης έκπληξης μου διαπιστώνω κάθε μέρα πως ο κόσμος ξυπνάει και αντιδρά και αυτό είναι η βάση για κάτι καινούργιο πιο όμορφο, πιο δημοκρατικό πιο στέρεο και πιο συμμετοχικό απο και για όλους μας.
Ξαφνικά από το κοινό μερίδα φοιτητών (έτσι είπαν τα μέσα στην Ελλάδα για να περιορίσουν μάλλον την δυναμική του γεγονότος.... γιατί μάλλον στην ελλάδα οι φοιτητές δεν θεωρούνται και σοβαροί... είναι άλλο μεγάλο θέμα που θα ανοίξω άλλη μέρα όταν θα έχω πιο πολλά κέφια). μερίδα λοιπόν φοιτητών κατά τα ελληνικά ΜΜΕ εγώ βλέπω μεγαλύτερους άνθρωπους (αλλά εγώ είμαι εγώ...) άρχισαν να φωνάζουν συνθήματα. και σήκωσαν (προσπάθησαν για την ακρίβεια να σηκώσουν ένα πανό αλλά έσπευσαν κάποιοι να τους το κατεβάσουν)
Το σύνθημα ακούγεται καθαρά στο επόμενο βίντεο και είναι πέρα για πέρα αληθινό!
και για όσους δεν θέλουν να δούν το βίντεο ή απο πείσμα αρνιούνται το σύνθημα είναι το εξής:
"Το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ και ΛΗΣΤΕΥΕΙ το Λαό". Όπως φαίνεται αυτό που άρχισε πρίν λίγο σχετικά καιρό στην Τυνησία, είναι τόσο δυνατό σαν κύμα παλλιροιακό. Η οργή του λαού ξεχειλίζει απο παντού και όπως έχω ξαναπεί ... όταν αυτο το κύμα έχοντας πάρει διαστάσεις Τσουνάμι θα "σκάσει" στην Ελλάδα, είναι σκόπιμο ορισμένοι να κρυφτούν γιατί να κυκλοφορήσουν έξω στους δρόμους δεν νομίζω ότι θα είναι πιθανό.
Για ένα μεγάλο διάστημα είχα απογοητευτεί .... βλέποντας την πόλωση που είχαν τα δυο μεγάλα κόμματα που διέλυσαν και βίασαν στην κυριολεξία την Ελλάδα. Δέν έβλεπα καμία αντίδραση λες και ο λαός είχε πέσει σε κώμα...στο κάτω κάτω... ο λαός τους ανεβάζει και τους κατεβάζει ... τώρα τελευταία όμως προς πολύ ευχάριστης έκπληξης μου διαπιστώνω κάθε μέρα πως ο κόσμος ξυπνάει και αντιδρά και αυτό είναι η βάση για κάτι καινούργιο πιο όμορφο, πιο δημοκρατικό πιο στέρεο και πιο συμμετοχικό απο και για όλους μας.
Παρασκευή 18 Φεβρουαρίου 2011
Χρόνια πολλά αγάπη μου!!
Η αλήθεια είναι πως τα πράγματα τα είχα κανονίσει πολύ διαφορετικά για αυτή την ημερομηνία που είναι από τις σημαντικότερες για εμένα. Είχα αποφασίσει καιρό πριν να πάω ένα από τα αγαπημένα μου ταξίδια στο Ιόνιο στο νησάκι της αγαπημένης μου... εδώ κολλάει το θεού θέλοντος και καιρού επιτρέποντος (βλέπε παρακάτω). Η παρασκευή μου (18/2/2011) δεν ξεκίνησε καθόλου καλά μιας και είχα συνεχόμενη γκρίνια από την γραμματέα μιας βιομηχανίας που συνεργάζομαι ...ότι έχασα κάτι σημαντικό και δεν μπορούσαν να το βρουν. Σαν αποτέλεσμα αναστατωθήκαμε όλοι οικογενειακώς.
Κάπου εδώ πρέπει να σημειώσω ότι οι γονείς μου θελαν να κάνουν έκπληξη στην αρραβωνιαστικιά μου οπότε κατεβαίναμε μαζί και ο αδερφός μου που είχε βγει νικητής από μια γερή γρίπη (άσχετα με το ότι ήθελε πολύ να είναι μαζί μας), έλιωνε στην δουλειά στο γραφείο, τακτοποιώντας εκκρεμότητες. Αφού λοιπόν ψάξαμε σε όλα τα απίθανα μέρη και ψαχτήκαμε γενικώς και με κίνδυνο πολλές φορές να σφηνωθούμε κάπου (είτε αυτό ήταν τσιμεντένιο προστατευτικό είτε το πίσω μέρος τριαξονικού φορτηγού), αφού όπως είναι γνωστό ο δρόμος (γιατί εθνική οδός δεν είναι!) Κορίνθου - Πατρών δεν είναι και ότι καλύτερο έχουμε να επιδείξουμε, και δεδομένου ότι το κινητό χτύπαγε σαν δαιμονισμένο ανά 15-20 λεπτά...(πάλι καλά που είχα το bluetooth μονίμως καρφωμένο στο αυτί μου) με ξαναπήρε τηλέφωνο για να μου πει ότι ως εκ θαύματος, αυτό το πολύ σημαντικό που υποτίθεται πως είχα πάρει εγώ, βρέθηκε στην θέση του, δηλαδή στο γραφείο της. σκέφτομαι … τέλεια, η μέρα μου αρχίζει να φτιάχνει…
Ώσπου … είχα την φαεινή ιδέα να τηλεφωνήσω στο λιμεναρχείο της Κυλλήνης … just in case ρε αδερφέ όπως λέμε και στα ελληνικά για τον φόβο των Ιουδαίων δηλαδή, Αμ…δε… με το που μίλησα έλαβα μια ψυχρολουσία. Πώς είναι το καλοκαίρι που ψήνεσαι και τρως ένα κουβά γεμάτο νερό στο κεφάλι για να συνέρθεις; ένα τέτοιο συναίσθημα με κυρίεψε, μιας και έμαθα ότι το δρομολόγιο των 17:00 που θέλαμε, είχε ακυρωθεί λόγω καιρού. Σκέφτηκα, χαλαρά δεν υπάρχει και λόγος να τρέχουμε… αν και είχαμε διανύσει την μεγαλύτερη απόσταση λόγω έλλειψης κίνησης (εδώ κολλάει το κρίση, κρίση). Οπότε φτάνουμε στην Κυλλήνη στις 15:50 (αεροπλάνο είχαμε γίνει από τα νεύρα τελικά). Κουρασμένος από την οδήγηση πήγα και πάρκαρα στο λιμάνι πίσω απο δυο οχήματα με Ζακυνθυνές πινακίδες. Συνειδητοποίησα τι τύπου οχήματα ήταν όταν άκουσα απο το πίσω κάθισμα την μάνα μου να λέει: "Όχι πίσω από νεκροφόρα αγόρι μου, είναι και δύο μαζεμένες" οπότε το μετακίνησα αλλού σκεπτόμενος ότι αυτούς μπορεί να τους είχε φέρει στην πάτρα η αγαπημένη μου σε κάποια απο τις εφημερίες ή τα on-call της. Κάτσαμε κάπου να φάμε και μετά απο δέκα λεπτά έριξε μια βροχή άνευ προηγουμένου. Ο αέρας λυσομάναγε και έλεγα μέσα μου.... εντάξει δεν θα έβγαινε καράβι. Πριν προλάβω να τελειώσω την φράση μου είδα το καράβι που κανονικά θα μας πήγαινε στο νησί, να φεύγει με σβηστά τα φώτα. Όλοι έλεγαν γύρω ότι τα καράβια πάντα γυρίζουν στο λιμάνι που εδρεύει η εταιρία με ευθύνη του καπετάνιου. Θα πέσει ο αέρας λέγαμε όλοι, που θα πάει...και η μαντεψιές για τον καιρό δεν αργούσαν να γίνουν προτροπές του τύπου: "φύσα φύσα να ξεθυμάνεις" για να μπορέσουμε να πάμε το βράδι εκεί που θέλαμε.
Φυσικά η τύχη μου δεν είχε αλλάξει και κανένα καράβι δεν έφυγε για το νησί εκείνη την ημέρα .... έλεγα μέσα μου δε πειράζει λίγες ώρες είναι και θα φύγουμε το πρωί ... σε αυτό το σημείο ήμουν τόσο κουρασμένος και απογοητευμένος που ούτε να τσακωθώ με την αγαπημένη μου δεν είχα κουράγιο (γιατί εκείνη καλά έκανε και δικαιολογημένα κάπου έπρεπε να πεί όλα της τα παράπονα. Ήμουν λοιπόν σε αυτό το σημείο που κάνεις οποιονδήποτε συμβιβασμό για λίγο ύπνο και ηρεμία... (ο θεός να μου έδινε δηλαδή θα χαιρόμουν). Κατέληξα λοιπόν διπλωμένος σε ένα ράντσο. Ναι την έκανα την παραχώρηση και κοιμήθηκα σε τρίκλινο (είπαμε με λίγη φαντασία και καλή διάθεση όλα γίνονται) μαζί με τους δικούς μου. Η διαφορά (και μάλλον οιδοποιώς και σημαντική) θα ήταν ότι αν κοιμόμουν μόνος μου σε άλλο δωμάτιο θα έπρεπε να φέρουν κάποιον να ανοίξει την πόρτα διότι δεν υπήρχε καμία περίπτωση να ακούσω τίποτα (ακόμα και αν την έριχνε κάτω τάνκ του ελληνικού στρατού). Τουλάχιστον παριστάνοντας την ωραία κοιμωμένη εκεί στο ίδιο δωμάτιο αν με κουνούσε κάποιος, θα ήταν σχετικά ευκολότερο να επανέρθω στην πεζή πραγματικότητα.
Θα ξυπνούσα φυσικά (έστω και δύσκολα) άν είχα καταφέρει να κοιμηθώ και καθόλου. Η αλήθεια είναι ότι απο τα νεύρα μου και το συνεχόμενο "πόλεμο" ειρωνίας απο την αγαπημένη μου (πιθανότατα και με το δίκιο της γιατί δεν πήρα αεροπλάνο που τελικά το "γαμημένο" πέταγε όπως είπε και εκείνη, αλλά και την αγωνία μου να δω αν τελικά το ΠΣΚ θα γινόταν μόνο Κ για λίγες ώρες (γιατί έπρεπε να είμαι πίσω στην Αθήνα την Δευτέρα) είχα βάλει 10 ξυπνητήρια και τηλεφωνούσα στο λημεναρχείο Κυλλήνης κάθε μισή ώρα... είναι 100 % σίγουρο ότι με περάσαν ή για τρελλό ή για τελείως χαρμάνη.....
Η λύτρωση άργησε να έρθει (έτσι δεν είναι πάντα, τελικά ;) και έτσι στις 12:30 ξεκινήσαμε για το πολυπόθητο ταξίδι διάρκειας μιας ώρας και ενός τετάρτου. Το μεσημεράκι ήμασταν εκεί και μας περιποιήθηκαν οι άνθρωποι όπως έπρεπε σε τέτοιες περιπτώσεις και τελικά καταλήξαμε να γιορτάσουμε τα γεννέθλια της αγάπης μου μια μέρα μετά την κανονική ωστόσο και πάλι μια σημαντική ημερομηνία μιας και 19 του μήνα Ιουνίου έχουμε αρραβωνιαστεί.
Σε αυτή την κοπέλα, τον άνθρωπό μου που με ανέχεται και με αγαπάει όπως είμαι με όλα τα κουσούρια μου θέλω να δηλώσω απερίφραστα τα ακόλουθα:
"Μωρό μου, σε αγαπάω και θα σε αγαπάω πάντα, κάθε μέρα όπως την πρώτη μέρα που σε ερωτεύτηκα, και όσο περνάει ο καιρός ακόμα περισσότερο. Θα είμαι δίπλα σου πάντα και για τα πάντα .... δεν θα σε αφήσω στιγμή απο κοντά μου και δεν πρόκειται να αφήσω τίποτα να εμποδίσει την ευτυχία μας και το όμορφο σου χαμόγελο να εμφανίζεται όσο πιο συχνά γίνεται.
Σε λατρεύω Αγγελέ μου!"
Κάπου εδώ πρέπει να σημειώσω ότι οι γονείς μου θελαν να κάνουν έκπληξη στην αρραβωνιαστικιά μου οπότε κατεβαίναμε μαζί και ο αδερφός μου που είχε βγει νικητής από μια γερή γρίπη (άσχετα με το ότι ήθελε πολύ να είναι μαζί μας), έλιωνε στην δουλειά στο γραφείο, τακτοποιώντας εκκρεμότητες. Αφού λοιπόν ψάξαμε σε όλα τα απίθανα μέρη και ψαχτήκαμε γενικώς και με κίνδυνο πολλές φορές να σφηνωθούμε κάπου (είτε αυτό ήταν τσιμεντένιο προστατευτικό είτε το πίσω μέρος τριαξονικού φορτηγού), αφού όπως είναι γνωστό ο δρόμος (γιατί εθνική οδός δεν είναι!) Κορίνθου - Πατρών δεν είναι και ότι καλύτερο έχουμε να επιδείξουμε, και δεδομένου ότι το κινητό χτύπαγε σαν δαιμονισμένο ανά 15-20 λεπτά...(πάλι καλά που είχα το bluetooth μονίμως καρφωμένο στο αυτί μου) με ξαναπήρε τηλέφωνο για να μου πει ότι ως εκ θαύματος, αυτό το πολύ σημαντικό που υποτίθεται πως είχα πάρει εγώ, βρέθηκε στην θέση του, δηλαδή στο γραφείο της. σκέφτομαι … τέλεια, η μέρα μου αρχίζει να φτιάχνει…
Ώσπου … είχα την φαεινή ιδέα να τηλεφωνήσω στο λιμεναρχείο της Κυλλήνης … just in case ρε αδερφέ όπως λέμε και στα ελληνικά για τον φόβο των Ιουδαίων δηλαδή, Αμ…δε… με το που μίλησα έλαβα μια ψυχρολουσία. Πώς είναι το καλοκαίρι που ψήνεσαι και τρως ένα κουβά γεμάτο νερό στο κεφάλι για να συνέρθεις; ένα τέτοιο συναίσθημα με κυρίεψε, μιας και έμαθα ότι το δρομολόγιο των 17:00 που θέλαμε, είχε ακυρωθεί λόγω καιρού. Σκέφτηκα, χαλαρά δεν υπάρχει και λόγος να τρέχουμε… αν και είχαμε διανύσει την μεγαλύτερη απόσταση λόγω έλλειψης κίνησης (εδώ κολλάει το κρίση, κρίση). Οπότε φτάνουμε στην Κυλλήνη στις 15:50 (αεροπλάνο είχαμε γίνει από τα νεύρα τελικά). Κουρασμένος από την οδήγηση πήγα και πάρκαρα στο λιμάνι πίσω απο δυο οχήματα με Ζακυνθυνές πινακίδες. Συνειδητοποίησα τι τύπου οχήματα ήταν όταν άκουσα απο το πίσω κάθισμα την μάνα μου να λέει: "Όχι πίσω από νεκροφόρα αγόρι μου, είναι και δύο μαζεμένες" οπότε το μετακίνησα αλλού σκεπτόμενος ότι αυτούς μπορεί να τους είχε φέρει στην πάτρα η αγαπημένη μου σε κάποια απο τις εφημερίες ή τα on-call της. Κάτσαμε κάπου να φάμε και μετά απο δέκα λεπτά έριξε μια βροχή άνευ προηγουμένου. Ο αέρας λυσομάναγε και έλεγα μέσα μου.... εντάξει δεν θα έβγαινε καράβι. Πριν προλάβω να τελειώσω την φράση μου είδα το καράβι που κανονικά θα μας πήγαινε στο νησί, να φεύγει με σβηστά τα φώτα. Όλοι έλεγαν γύρω ότι τα καράβια πάντα γυρίζουν στο λιμάνι που εδρεύει η εταιρία με ευθύνη του καπετάνιου. Θα πέσει ο αέρας λέγαμε όλοι, που θα πάει...και η μαντεψιές για τον καιρό δεν αργούσαν να γίνουν προτροπές του τύπου: "φύσα φύσα να ξεθυμάνεις" για να μπορέσουμε να πάμε το βράδι εκεί που θέλαμε.
Φυσικά η τύχη μου δεν είχε αλλάξει και κανένα καράβι δεν έφυγε για το νησί εκείνη την ημέρα .... έλεγα μέσα μου δε πειράζει λίγες ώρες είναι και θα φύγουμε το πρωί ... σε αυτό το σημείο ήμουν τόσο κουρασμένος και απογοητευμένος που ούτε να τσακωθώ με την αγαπημένη μου δεν είχα κουράγιο (γιατί εκείνη καλά έκανε και δικαιολογημένα κάπου έπρεπε να πεί όλα της τα παράπονα. Ήμουν λοιπόν σε αυτό το σημείο που κάνεις οποιονδήποτε συμβιβασμό για λίγο ύπνο και ηρεμία... (ο θεός να μου έδινε δηλαδή θα χαιρόμουν). Κατέληξα λοιπόν διπλωμένος σε ένα ράντσο. Ναι την έκανα την παραχώρηση και κοιμήθηκα σε τρίκλινο (είπαμε με λίγη φαντασία και καλή διάθεση όλα γίνονται) μαζί με τους δικούς μου. Η διαφορά (και μάλλον οιδοποιώς και σημαντική) θα ήταν ότι αν κοιμόμουν μόνος μου σε άλλο δωμάτιο θα έπρεπε να φέρουν κάποιον να ανοίξει την πόρτα διότι δεν υπήρχε καμία περίπτωση να ακούσω τίποτα (ακόμα και αν την έριχνε κάτω τάνκ του ελληνικού στρατού). Τουλάχιστον παριστάνοντας την ωραία κοιμωμένη εκεί στο ίδιο δωμάτιο αν με κουνούσε κάποιος, θα ήταν σχετικά ευκολότερο να επανέρθω στην πεζή πραγματικότητα.
Θα ξυπνούσα φυσικά (έστω και δύσκολα) άν είχα καταφέρει να κοιμηθώ και καθόλου. Η αλήθεια είναι ότι απο τα νεύρα μου και το συνεχόμενο "πόλεμο" ειρωνίας απο την αγαπημένη μου (πιθανότατα και με το δίκιο της γιατί δεν πήρα αεροπλάνο που τελικά το "γαμημένο" πέταγε όπως είπε και εκείνη, αλλά και την αγωνία μου να δω αν τελικά το ΠΣΚ θα γινόταν μόνο Κ για λίγες ώρες (γιατί έπρεπε να είμαι πίσω στην Αθήνα την Δευτέρα) είχα βάλει 10 ξυπνητήρια και τηλεφωνούσα στο λημεναρχείο Κυλλήνης κάθε μισή ώρα... είναι 100 % σίγουρο ότι με περάσαν ή για τρελλό ή για τελείως χαρμάνη.....
Η λύτρωση άργησε να έρθει (έτσι δεν είναι πάντα, τελικά ;) και έτσι στις 12:30 ξεκινήσαμε για το πολυπόθητο ταξίδι διάρκειας μιας ώρας και ενός τετάρτου. Το μεσημεράκι ήμασταν εκεί και μας περιποιήθηκαν οι άνθρωποι όπως έπρεπε σε τέτοιες περιπτώσεις και τελικά καταλήξαμε να γιορτάσουμε τα γεννέθλια της αγάπης μου μια μέρα μετά την κανονική ωστόσο και πάλι μια σημαντική ημερομηνία μιας και 19 του μήνα Ιουνίου έχουμε αρραβωνιαστεί.
Σε αυτή την κοπέλα, τον άνθρωπό μου που με ανέχεται και με αγαπάει όπως είμαι με όλα τα κουσούρια μου θέλω να δηλώσω απερίφραστα τα ακόλουθα:
"Μωρό μου, σε αγαπάω και θα σε αγαπάω πάντα, κάθε μέρα όπως την πρώτη μέρα που σε ερωτεύτηκα, και όσο περνάει ο καιρός ακόμα περισσότερο. Θα είμαι δίπλα σου πάντα και για τα πάντα .... δεν θα σε αφήσω στιγμή απο κοντά μου και δεν πρόκειται να αφήσω τίποτα να εμποδίσει την ευτυχία μας και το όμορφο σου χαμόγελο να εμφανίζεται όσο πιο συχνά γίνεται.
Σε λατρεύω Αγγελέ μου!"
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)