Μόνο σε εμένα (2)

Πρίν λίγες ημέρες γυρνόντας από την "αποστολή" μου να παραδώσω το αυτοκινητό μου για καθιερωμένο sevice πήρα το λεωφορείο 125 που υποθετικά θα με γυρνούσε στον σταθμό του Νομισματοκοπείου. Στον δρόμο όμως για κακή μου τύχη (είπαμε μόνο σε εμένα) χάλασε... Άρχισαν να βγαίνουν καπνοί (υποθέτω χάλασε το ψυγείο) και αφού μας κατέβασε σταμάτησε λίγο παρακάτω, απο όπου και η φωτογραφία.

Μεγάλες Αλήθειες (1)

Από τις μεγαλύτερες αλήθειες που ειπώθηκαν ποτέ... Σοφία γραμμένη σε τοίχους της ΑΘήνας.

Let the rain come!

Σήμερα το πρωί (Τρίτη 20/9/2011) ξύπνησα σχετικά αργά, παρόλο που το είχα σκάσει για long weekend για να δω την αγαπημένη μου. Η αλήθεια ήταν πως το αρχικό μου σχέδιο περιελάμβανε πρωινό (πραγματικά πρωινό) ταξίδι με το αεροπλάνο κάπου στις 09:40 όμως για κακή μου τύχη δεν ξύπνησα λόγω υποχρεώσεων της προηγούμενης ημέρας που με ξενύχτησαν μέχρι αργά και λίγης δουλειάς που έπρεπε να γίνει αφού γυρίσαμε στο σπίτι. Σκεπτόμενος λοιπόν μια δυο εκρεμμότητες που έπρεπε να κλείσω πριν τελικά αναχωρήσω από το νησί, κατηφόρισα για τη χώρα με τα πόδια.

Η απόσταση μικρή και η διαδρομή ευχάριστη με μέτριο βηματισμό αν και κατά καιρούς έπεφτε και καμία μικρή ψιχάλα. Έλεγα από μέσα μου μπααα δε θα βρέξει θα προλάβω να φτάσω και να κάνω όλες τις δουλειές μου.... (που να ήξερα;) φτάνω λοιπόν στο κέντρο και αρχίζω να διεκπεραιώνω μια μια τις εκρεμμότητες. Κάποια στιγμή ... είδα τι ώρα ήταν και θυμήθηκα πως από την μια ξύπνησα αργά και από την άλλη δεν είχα πιει πρωινό καφέ. Κατηφόρησα λοιπόν στην αγαπημένη μας πλατεία και κάθισα στο Casino.

Ίσα που πρόλαβα να παραγγείλω όταν άρχισαν να πέφτουν οι πρώτες βροντές .... έλεγα μέσα μου... βροντές είναι ... σκύλος που γαβγίζει δεν δαγκώνει ποτέ... (και που να ήξερα τι θα επακολουθούσε). Δεν πέρασε καλά καλά ένα μισάωρο όταν άρχισε να βρέχει καταρακτωδώς.... είχες την αίσθηση ότι είσαι σε ένα νησί απομονωμένος ... ναυαγός, στα ανοιχτά περνάει καράβι που θα μπορούσε ενδεχομένως και να σε σώσει αλλά .... γύρω από το ερημικό νησί που βρίσκεσαι .... γυρίζει όλη την ώρα μια αγέλη καρχαριών. Δεν ήξερα (δεν φανταζόμουν) ότι μια βροχή μπορεί να γεννήσει τόσο πρωτόγονα αισθήματα κινδύνου - επιβίωσης.

Θα με κοροϊδεύουν πολλοί όμως σήμερα κατά τις 11:30 - 12:00 έριξε ΠΟΛΥ νερό! απόδειξη αυτού είναι και το ακόλουθο βίντεο .... που τράβηξα από το σημείο που καθόμουν. Εκεί που υπάρχει ροή νερού προς τα κάτω, είναι το τεχνητό λούκι που έχει κατασκευαστεί μεταξύ δυο ομπρελών δεν γύρισα και γύρω γύρω για να μην νομίζουν οι τοπικοί ήρωες που έπιναν καφέ την ώρα εκείνη ότι τους κινηματογραφώ δεν είχα και καμία απολύτως διάθεση για διενέξεις....

Όλοι οι περαστικοί και οι τουρίστες από το κρουαζιερόπλοιο που είχε δέσει από χθες το απόγευμα στην μέση του πουθενά (γιατί δεν υπάρχει μαρίνα στο νησί, αλλά αυτό είναι ένα άλλο μεγάλο θέμα που θα θίξω σε άλλο blog; σε άλλη δημοσίευση), είχαν φορέσει πολύχρωμα αδιάβροχα και έμοιαζαν σαν ένα μεγάλο ανομοιωγενές γαϊτανάκι ... οι πιο εξοικιωμένοι με την βροχή (βλέπε άγγλοι) περπατούσαν μέσα στην μπόρα σαν να μην έτρεχε τίποτα ενώ όλοι οι άλλοι ... τρέχαν σαν τρελοί λες και είχε ανακοινωθεί πόλεμος ή κάποια άλλη σοβαρή είδηση.

Οι ντόπιοι και εγώ (που σιγά σιγά θα πολιτογραφηθώ μισός ντόπιος όπως το πάμε) κάθονταν χαλαρά στα καφέ και περιμέναν να κοπάσει η μπόρα... όταν είδα ότι δεν γινόταν κάτι προς αυτή την κατεύθυνση, όρμησα σαν τον spiderman σε ένα από τα γειτονικά μαγαζιά με τουριστικά είδη και εν ολίγοις έχω τα πάντα, και βούτηξα μια ομπρέλα... κατευθύνθηκα στα ταξί και γύρισα στο σπίτι. Η αγαπημένη μου ήταν ακόμα στην δουλειά οπότε αργότερα όταν τελείωσε, βρεθήκαμε για φαγητό και πέρασα από το σπίτι να χαιρετίσω όλη την οικογένεια.

Την στιγμή αυτή της δημοσίευσης έχω ήδη πάρει το καράβι της επιστροφής και πρέπει να πω ότι κουνιόμαστε σαν καρυδοτσουφλο.... δεν θα ήθελα να ανατραπεί ο καφές μου αυτή την ώρα... αρκετά βράχηκα σήμερα... όχι και άλλο...Καλό μας ταξίδι και εις το επανειδείν....